Werk in uitvoering

‘En welke sléchte eigenschappen heb je dan?’

Verbaasd realiseer ik me dat ik daar over na moet denken. Dat is echt voor het eerst van mijn (werk)leven.

De afgelopen 35 jaar ben ik een aantal keer van baan gewisseld. Hoe ouder ik werd, hoe groter het gebrek aan zelfvertrouwen erin sloop. Er zat ook elke keer een paar jaar tussen, solliciteren was niet echt een routineklus. En hoe meer ervaring ik kreeg en naast m’n werk zelfs een opleiding met cum laude afrondde, hoe meer ik twijfelde aan mijn eigen kunnen. Dat men uiteindelijk toch wel zou merken dat ik eigenlijk niet zo goed was als ik deed voorkomen en dat mijn werkervaring nog niks voorstelde.

De laatste keer, zo’n 8 jaar geleden, had ik me echt tot in het absurde voorbereid. Ik weet nog dat ik een aantal lijsten met mogelijke sollicitatievragen had geprint en dagen bezig was geweest om ze uit te werken. Dat ik al bij voorbaat het zweet op m’n rug had staan, omdat ik bang was dat ik alle antwoorden die ik had bedacht niet meer zou weten. En maar hoopte dat ze niet zouden vragen naar mijn goede eigenschappen, want die had ik eigenlijk niet. En zeker niet de kwaliteiten die eigenlijk nodig waren voor die functie. Wat beter zou kunnen kon ik zo oplepelen, net zoals het antwoord op vraag wat de grootste fout was die ik ooit gemaakt had. Eitje!
Maar goed, ik kreeg de baan en nog geen jaar later vroegen ze me zelfs voor een andere functie. Hoezo niet goed genoeg…

Om weer terug te komen op het gesprek waar ik dit bericht mee begon en het feit dat ik moest nadenken over mijn slechte eigenschappen. Dat laatste maakt wel duidelijk dat het weer goed met me gaat. Natuurlijk was ik wel gespannen voor het gesprek en dat is volgens mij ook heel gewoon. Als solliciteren geen routine is, als je toch een hele heftige tijd achter de rug hebt en keihard gewerkt hebt om jezelf weer boven water te krijgen, dan is zo’n gesprek een goede test of je gedachten niet nog steeds je leidraad zijn. Maar ik was niet al dagen zenuwachtig en had niet wakker gelegen van allerlei zelfbedachte doemscenario’s. Integendeel, na 2 leuke telefoongesprekken had ik er gewoon wel zin in. Eens kijken of we tegenover elkaar net zo’n leuk gesprek zouden hebben. En na afloop ben ik echt trots op mezelf. Ik durfde zelfs te vragen of ze me konden vertellen waarom ik ervoor zou moeten kiezen om bij hen stage te komen lopen.

Helaas ben ik het niet geworden, ze hadden een betere klik met de andere kandidaat. Ze wensten me veel succes met het vinden van een stageplek. En dat is echt nodig, want het is heel lastig. Maar ik heb wat ijzers in het vuur liggen en kan alleen maar duimen dat dat wat wordt.

Photo by Christopher Burns on Unsplash