Weer in de schoolbanken

De eerste week zit er op. Ik voel de drang naar perfectie gelijk alweer opborrelen, maar ik merk ook dat het anders is. Niet meer vanuit m’n gedachten hoe ik denk dat het zou moeten, maar meer een weten wat belangrijk voor me is.

Het begint al met de eerste schooldag, de introductiedag. Aan het eind weet ik dat ik (weer) SMART (leer)doelen mag gaan bedenken en een PAP van m’n POP moet inleveren. Ook wordt er nog iets geroepen over huiswerk voor volgende week. Dat kun je vinden in de map en op het rooster. Ik ben doodop, geloof het allemaal wel en wil alleen maar naar huis. Morgen is er weer een dag.

Als ik alles op een rijtje ga zetten, slaat de verwarring toe. Ik open als eerste de studiehandleiding, een dikke map met blauwe scheidingsvellen tussen de verschillende vakken. Althans dat denk ik, ze hebben namelijk niet allemaal een voorblad wat aangeeft bij welk vak ze horen. En er zit helaas ook geen inhoudsopgave in waar ik uit op zou kunnen maken wat bij welk vak hoort. Ik geloof echt dat hij met de beste bedoelingen gemaakt is, maar ik vind het in ieder geval erg lastig.

En zo ben ik de eerste dag alleen maar bezig om voor mezelf duidelijk te krijgen wat nou waarbij hoort en wat precies de bedoeling is. Ik merk dat dat heel belangrijk voor me is. Ik hou van structuur, weten waar ik aan toe ben en wat er van me verwacht wordt. Bij een verkorte opleiding hoort veel zelfstudie, maar het lijkt me niet dat dat betekent dat je zelf het wiel weer uit moet vinden.

De volgende stap is een planning maken voor het huiswerk van komende week. De moed zinkt me in de schoenen, ook omdat het rooster voor mij niet echt duidelijk is. En alle begin is moeilijk, maar het is veel, heel erg veel zelfs. Natuurlijk krijg ik het toch voor elkaar. Helemaal omdat ik niet meer alle energie stop in alles tot in de kleinste details voorbereiden en leren. Maar ik weet wel dat, als dit elke week zo gaat, ik heel erg bang ben dat ik het niet ga redden.

Ik hoop dus maar dat dit een tactiek met voorbedachte rade is. De eerste week iedereen zo laten schrikken van de hoeveelheid stof, dat het daarna alleen maar mee kan vallen.

Photo by Roman Mager on Unsplash