Hebben jullie dat nou ook?
Sinds een paar dagen hoef ik niet meer van tevoren te bedenken wat we ’s avonds gaan eten. Ik kan wel een boodschappenlijstje maken, maar of ik alles kan krijgen bij de supermarkt is maar de vraag.
Was ik afgelopen zaterdag nog verbijsterd over de lege schappen, nu merk ik dat het al begint te wennen. Dat ik er zelfs al plezier in krijg dat het aanbod bepaalt wat we gaan eten en dat ik dan nog creatief moet zijn om er een samenhangend geheel van te maken.
’s Middags loop ik door de supermarkt en overal hangen briefjes dat de nieuwe vracht rond 10 uur ’s morgens komt. Het is 4 uur en er staat niet veel meer. De hamsterwoede is nog steeds niet geluwd. Ook lukt het nog niet om alles op tijd aangevuld te krijgen en dat kleine beetje wat er komt is snel weer verdwenen.
Als ik eerlijk ben, maakt het gebrek aan keus het kiezen wel een stuk gemakkelijker. Het doet me zelfs een beetje aan vroeger denken. Toen had je echt geen gangpaden vol met (fris)drank, chips, nootjes en snoep, een hele wand met een overvloed aan toetjes, tig soorten en smaken yoghurt, boter en melk, kant-en-klaarmaaltijden, voorgesneden groenten in zakken, etc. etc. Alles vers van de groenteboer, bakker of slager en de supermarkt was voor de rest. Ik mis bovenstaand rijtje nog steeds bij mij om de hoek.
En toch, toen ik vanmorgen wakker werd en niets anders hoorde dan het tjilpen van de vogels, bedacht ik dat dit voelt als stilte voor de storm. Ik probeer om me niet door de gekte mee te laten slepen en rustig te blijven. Vertrouwen te houden in de beslissingen van de regering en gewoon door te gaan.
En ik zou willen dat we allemaal zouden doen. We kunnen nu eenmaal niet in de toekomst kijken en heeft het ook zo weinig zin om te willen anticiperen op iets wat je niet weet. Om maar buitelend over elkaar te proberen om als eerste nieuws, rampscenario’s en bewijzen dat ‘we het niet op de goede manier aanpakken’ naar buiten te brengen.
Misschien dat ik gemakkelijk praten heb. Wij moeten niet naar ons werk omdat we in de zorg werken. Wij komen niet met moeite aan werken toe omdat onze kleine kinderen er niks van snappen dat papa en mama thuis zijn maar wel moeten werken. Wij hebben niet van het een op het andere moment geen inkomen meer omdat we ons vak niet meer uit kunnen oefenen.
Nee, wij zijn gelukkig nog gezond en kunnen alleen maar proberen dit zo te houden. De allerliefste kan nog gewoon zijn werk doen en ik krijg per e-mail opdrachten vanuit school om in ieder geval nog een beetje bij te blijven.
En stiekem geniet ik van de stilte om me heen en maak de tuin vast klaar voor de eerste echte lentedag.
Photo by Zoltan Tasi on Unsplash
🍀❤️🍀❤️