Toeval bestaat niet (toch?)

Ik besluit een week vrij te nemen, alle druk wordt me teveel en ik wil even niets meer moeten.

Het eerste weekend ga ik naar m’n zus in Hamburg. Met de trein, want mijn hoofd is nog steeds niet in staat om langer dan 3 kwartier auto te rijden.

Net over de grens wordt er omgeroepen dat het niet zeker is dat de trein in Osnabrück zal arriveren. Er zijn problemen met de bovenleiding op het traject naar Berlijn. We komen er gelukkig wel en ik moet overstappen voor de trein naar Hamburg. Het perron staat al overvol en in de trein is het al niet veel beter.
Ik heb een stoel gereserveerd en vraag aan de man die er zit of hij Nederlands of Duits spreekt. Hij blijkt een Nederlander te zijn die al ruim 34 jaar in Duitsland woont en hij staat gelijk op als ik hem vertel dat hij op mijn plek zit. Hij blijft naast mijn stoel in het gangpad staan, omdat er echt geen zitplaatsen meer zijn.

We raken in gesprek over wie we zijn, waarvoor we onderweg zijn en wat we in het dagelijks leven doen. Hij was onderweg naar Berlijn, maar werd door de kapotte bovenleiding gedwongen om terug te gaan naar Bremen, het startpunt van zijn reis. Mijn verbazing is groot als hij op een gegeven moment vertelt dat hij herder is. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt, want hoe en wanneer besluit je om herder te worden?

En dan vertelt hij ineens heel openhartig zijn verhaal. Een aantal jaren geleden was hij slachtoffer geworden van een zelfmoordaanslag en had vervolgens anderhalf jaar in ziekenhuizen doorgebracht om te herstellen. Hij had dus ruim de tijd gehad om na te denken over wat hij met de rest van zijn leven wilde doen. Hij wilde niet meer mee in de mallemolen van het bedrijfsleven, maar zocht vrijheid en dan het liefst in de buitenlucht. Hij had een aantal pelgrimstochten gelopen en vertelde me hoe dat hem geholpen had om zijn weg te vinden. En dat het beroep van herder daarna ineens op zijn pad kwam. Toeval?

Verbazingwekkend hoe snel het traject Osnabrück-Bremen voorbij kan vliegen. Voor hij uitstapt bedankt hij me voor ons mooie en bijzondere gesprek. Voor mij geheel wederzijds!

Er worden steeds dingen op mijn pad gezet, dat kan gewoon geen toeval meer zijn. Keer op keer krijg ik de bevestiging dat ik moet stoppen met mezelf dwingen om beter te worden. Misschien moet ik nu maar eens beginnen met aanleggen van mijn eigen pad…

Photo by joseph d’mello on Unsplash

Toe maar, een reactie mag! ☺︎

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.