Helaas was de landing op Schiphol er eentje om nooit te vergeten. Toen ik m’n telefoon aanzette, kreeg ik als eerste het bericht dat het erg slecht ging met mijn vader. De kans was groot dat hij de volgende dag niet meer zou halen. Uiteindelijk heeft het nog bijna een week geduurd voor hij op zaterdag 8 december overleed en is dit bericht al die maanden blijven “hangen”.
Nu, eind maart, is het me gelukt om alle verhalen en foto’s te ordenen en in een fotoboek te bewaren. Hoe fijn is het dan dat het ineens weer voelt alsof je net terug bent. Een prachtige trip down memory lane die ik nooit zal vergeten.
India, wat een indrukwekkend land, maar ook een cultuurschok. De herrie, de stank, het onophoudelijke getoeter en de smerigheid, het land is bijna één grote vuilnisbelt. Maar ook de prachtige wildparken, het heerlijke eten, onze dierentuinbewoners in het wild en gewoon op straat, de vriendelijke mensen, allemaal onvergetelijk. Bijna alles is vervallen maar kleurrijk, je waant je soms in de middeleeuwen en realiseert je des te meer hoe goed wij het hebben. Veel mensen daar hebben letterlijk niks. Hele families wonen in de middenberm van een drukke weg, op de stoep of langs het spoor. Wat voor ons normaal is om jezelf te kunnen verzorgen en te voeden, is daar onbetaalbare luxe.
We hebben echt teveel gezien en beleefd om dat hier van dag tot dag te vertellen. Als je het leuk vindt kun je in mijn reislog op Polarsteps alles zien en lezen, ik hou het hier op de hoogtepunten.
Want we gingen natuurlijk op zoek naar tijgers en leeuwen! En dat is gelukt. De tijgers waren helaas te ver weg om goed met het blote oog te kunnen zien. Maar de leeuwen waren druk bezig met het verorberen van een karkas dat ze vorige dag gedood hadden. Je hoorde de botten kraken, zo dichtbij waren we. Dit is echt iets wat ik nooit zal vergeten.
Koken in Jaipur, een bezoek aan een lagere school met wel 1 klas. Van A naar B met een lokale trein, waarin we de coupé deelden met een Indiase familie. Zij waren net zo onder de indruk van ons als wij van hen. En we moesten tussen twee treinen in uitstappen en over het spoor naar het perron lopen, dat kun je je hier toch echt niet voorstellen.
Op verzoek zijn we naar de Pushkar Camel Fair geweest, een van ’s werelds grootste veebeurzen die elk jaar in november gehouden wordt en waar tot 20.000 stuks vee, kamelen en paarden verhandeld worden.
We sliepen in hotels variërend van basic tot luxe, maar ook in een hutje met een tentdak, een voormalig paleis en de laatste nacht in een vergrote gangkast waar onze tassen alleen op elkaar konden staan.
We bezochten een theatervoorstelling in Udaipur en kregen rondleidingen met gids in een aantal steden. We hebben tempels, kerken en moskeeën uitgebreid bekeken, trappen beklommen van 40 tot 4.000 treden en grote forten uit lang vervlogen tijden bezocht. Na 3 weken reisden we met de Kutch express nachttrein in ruim 16 uur naar Mumbai.
Van alle plaatsen die we bezocht hebben was Udaipur mijn favoriet. Omdat we zonder gids op stap gingen, kwamen we terecht in het niet toeristische gedeelte van de stad. We hadden de middag van ons leven. Ik weet nog hoezeer ik onder de indruk was van de hoeveelheid verschillende voertuigen die er toeterend door de smalle straatjes raceten. En hoe geweldig iedereen het vond dat we helemaal daar naartoe waren gekomen. Toeristen zagen ze zelden, het was te ver lopen voor excursies.
Ik ben vast nog een heleboel vergeten, maar het was echt onvergetelijk. Als we de kans krijgen gaan we zeker nog eens terug!
