Soms lopen dingen niet zoals je verwacht. Dan word je teleurgesteld in je verwachtingen naar anderen toe en heb je de neiging om daar heel erg in te blijven hangen. Maar of je je daar nou beter door gaat voelen, of gewoon beter van wordt? Ik betwijfel het…
Gisteren heb ik het diepste punt van dit dal wel bereikt. De afgelopen 2 weken waren slopend, vooral omdat ik het niet voor elkaar kreeg om duidelijk te maken dat ik echt niet meer op deze manier verder kan. Ik heb vorige week de witte vlag gehesen en verwachtte (daar is ‘ie!) dat men dan wel zou begrijpen dat het menens is. En dus was de teleurstelling erg groot dat ik uit 3 opties moest kiezen. Die mij stuk voor stuk het gevoel geven dat ik hoe dan ook met re-integreren gefaald heb. Maar wat nou eenmaal zo moet, omdat aan het eind van de rit, op 9 juni 2019, bepaald wordt of alles volgens de regels van de wet gedaan is.
En dus heb ik gekozen om te stoppen met blijven proberen en een 2e spoortraject in te gaan.
Dat klinkt weer gemakkelijker dan het is, want ik had nog maar net naar m’n gevoel geluisterd en besloten om wandelend langs de kust m’n hoofd tot rust te laten komen. Die optie zat er helaas niet bij. En nu?
Ik weet niet op welke termijn dit nieuwe traject gaat starten, dus weggaan en de komende tijd alleen op stap gaan zit er niet in.
De allerliefste vindt dat ik mijn wandelplan wel door moet zetten, zij het in een iets andere vorm. Thuis de boel de boel laten en met een rugzak op de deur uit gaan om te wandelen, wanneer en waar naartoe ik wil. Hij regelt thuis verder alles en ik kan gewoon lekker in m’n eigen bed slapen.
Na een rusteloze nacht neem ik onder de douche het besluit om vanaf nu op zoek te gaan naar mooie momenten. Ik wil niet langer blijven hangen in negativiteit en zie wel wat er op m’n pad komt.
En dus vier ik vandaag mijn eerste dag onderweg! Op een klompenpad, compleet met koffie en taart als lunch aan een picknicktafel langs de Vecht.