Langzaam maar zeker komt het gevoel terug dat het goed gaat komen. De keuze die ik in augustus gemaakt heb om de witte vlag te hijsen en te stoppen, heeft in ieder geval de druk van m’n schouders weggenomen en de nodige rust gecreëerd. Iets wat ik heel duidelijk merk in m’n hoofd. De bijenkorf is bijna verlaten en ook de hoofdpijn is zo goed als verdwenen.
Bij het laatste bezoek aan de psycholoog vertel ik hem dit en hij vraagt of dat zoemen misschien een soort intuïtief waarschuwingssignaal zou kunnen zijn. Zoals het geluid dat je bij die ouderwetse grote radio’s hoorde als je met de grote knop moest zoeken naar de juiste frequentie van de zender. Hoe verder je er vanaf was, hoe scheller het geluid werd en hoe harder de radio bromde.
Ik zal vast niet de enige zijn, maar ik heb nooit geweten wat ik me bij het fenomeen intuïtie zou moeten voorstellen, omdat ik geen idee had wát dat zou kunnen zijn. Een geluid? Een stem? Een gevoel?
Stemmen had ik genoeg in m’n hoofd. Al zeker 30 jaar vertelden zij me hoe ik zou moeten functioneren, wat men er wel niet van zou denken als ik iets niet deed, probeerde, kon of wilde. Dat fouten maken geen optie is, dat het altijd beter kan en dat goed genoeg nog steeds niet perfect is. Tijdens een TA sessie hebben we zelfs letterlijk een vergadering met mijn egoposities belegd om ze te leren elkaar te helpen in plaats van om het hardst te bekritiseren!
Ik weet het nog als de dag van gisteren dat ik me daarna 1.80 meter voelde en erg verbaasd was dat mijn psycholoog net zo lang was als ik en niet zo’n 30 cm langer.
Terwijl we over het afstemmen van de frequenties praten, kom ik tot de conclusie dat hij gelijk heeft. Want hoe meer ik probeerde te voldoen aan alles wat er van me verwacht werd en wat ik niet voor elkaar kreeg, hoe harder m’n hoofd begon te brommen, tot schel kraken aan toe. Het zoemen is gelukkig een stuk minder geworden, maar het laat me nog regelmatig duidelijk horen/voelen dat ik een stap terug moet doen. Maar nu ik me daar bewust van ben, kan ik het eigenlijk ook wel als hulpmiddel zien!
Aan de andere kant maakt die wetenschap me ook verdrietig, omdat het dus mijn intuïtie was die me, zeker het afgelopen jaar, heel duidelijk probeerde te maken dat ik me niet op de juiste weg naar herstel bevond. En dat ik dat keer op keer probeerde duidelijk te maken aan de arbodienst en m’n leidinggevende, maar dat er naar mij gewoon niet geluisterd werd. Kennelijk waren we op verschillende bandbreedtes naar de juiste zender aan het zoeken. En dan wordt het wel heel lastig.
Waar ik dan gelukkig wel weer van overtuigd ben, is het feit dat ik zeker weet dat ik er alles aan gedaan heb om beter te worden. En dat die weg me gebracht heeft waar ik nu sta. Dat ik de stemmen geleerd heb om naar elkaar te luisteren en elkaar te helpen als het nodig is. Dat mijn intuïtie me hopelijk meer gaat helpen dan de aangeleerde overlevingsstrategieën van de afgelopen 30 jaar. En dat helaas de weg naar herstel volgens de aanpak van de arbo-arts gewoon niet mijn weg was.
Als ik de psycholoog vertel wat ik aan het eind van die sessie op 6 april dacht, moet hij lachen en nodigt hij me uit om te komen staan. Terwijl we naast elkaar staan te praten, krijg ik heel duidelijk het gevoel dat we klaar zijn, dat ik zonder zijn hulp op dit moment m’n eigen weg verder kan ontdekken. Dat ik durf te gaan vertrouwen op m’n eigen intuïtie en dat ik zelf de keuze heb welke richting ik op ga als er iets anders op m’n pad komt. En dat ik altijd weer een afspraak met hem kan maken als ik het nodig heb.
Je hebt namelijk altijd een keuze…
Photo by Javier Allegue Barros on Unsplash
You go girl xxx