Na het gesprek over het arbeidsdeskundige rapport, mijn verzoek om een paar weken verlof op te nemen om rust in m’n hoofd te krijgen en gedoe over salaris, is het op.
In de auto naar huis gaat mijn hoofd steeds harder zoemen en als vlak voor m’n neus de brug open gaat, begin ik ineens te huilen. Ik kan alleen maar denken dat ik dit niet meer wil, dat ik het niet meer aankan en helemaal uitgeput ben. Dat het moet stoppen. Dat álles moet stoppen…
Huilend en in paniek bel ik thuis de huisarts en de assistente plant me gelijk in aan het eind van het spreekuur. Nog steeds overstuur loop ik naar de allerliefste, die me in zijn armen neemt en zegt dat het genoeg is geweest, dat we nu de stekker eruit gaan trekken.
Hij gaat met me mee naar de dokter en met z’n drieën hebben we een lang gesprek, waarin hele mooie en ware dingen gevraagd en gezegd worden.
Waarom wil je 6 weken vrij om in je eentje met een tent op je rug langs de kust te gaan wandelen, als je nu al weet dat re-integreren gewoon niet lukt? Het idee op zich is prima en inderdaad heel goed om je hoofd rust te geven. Maar de einddatum van die 6 weken geeft nog steeds onnodige druk en de zekerheid dat het daarna wel goed gaat heb je niet.
Waarom blijf je zo vasthouden aan het idee dat je eerst helemaal hersteld moet zijn voor je gaat kijken of je huidige werk(gever) nog wel echt bij je past? Men kan wel zeggen dat je in deze emotionele toestand dit soort beslissingen niet mag nemen, maar dat heeft je tot nu toe nog niet verder geholpen.
Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je nu de witte vlag hijst en voor jezelf kiest? Je leeft maar 1 keer en het gaat om jouw gezondheid. Voor jezelf kiezen getuigt van moed en betekent niet dat je opgeeft, de handdoek in de ring gooit en de andere partij laat winnen.
’s Nachts om 2 uur word ik wakker en kan ik niet meer slapen, iets wat ik zo hard nodig heb nu. De vragen blijven rondzingen in m’n hoofd en ik probeer van alles om dat te laten stoppen. Tot vroeg in de ochtend lig ik wakker, val heel even weer in slaap, schrik weer wakker en zo gaat het door.
En dan besluit ik om het maar te laten gebeuren.
Ik bel de arbodienst en vertel de casemanager dat het voorbij is, dat ik niet meer kan en voor mezelf kies.
❤️❤️