‘Ga schrijven!’

De woorden buitelen door m’n hoofd.
Gedachten vliegen weer van hot naar her en m’n hart bonkt.

‘Ga schríjven!!’

Ik ben nu klaarwakker en besluit gehoor te geven aan de steeds dwingender wordende stem. Ik ga naar beneden, zet een kop thee en start m’n laptop op. De kat springt luid spinnend op schoot, blij met gezelschap op dit vroege uur.

Ik merk al een paar weken dat mijn hoofd de touwtjes weer in handen wil nemen. Steeds vaker hoor ik mezelf weer ‘eerst even…’ denken en daarmee schuift ‘eerst ik’ automatisch weer een stukje verder naar beneden op mijn prioriteitenlijstje.
Schrijven helpt om de dingen op een rijtje te krijgen, om m’n hart beter te kunnen horen. Maar er is weer een hoop ruis en ook het schrijven is onder een stapel moeten terechtgekomen.

1 dag per week naar school en 2 dagen stage lopen is vermoeiend. En de beslissing om naar een andere school te gaan heeft ook de nodige energie en nachtrust gekost. Maar het geeft qua structuur en communicatie een hoop rust en het is heel fijn om weer op een vertrouwde plek te zijn. Ik ben blij dat ik de knoop doorgehakt heb.

De twijfel of ik een goede keuze gemaakt heb is verdwenen, maar oh wat is het lastig om die lat op de grond te laten liggen en de complimenten dat het goed gaat voor waarheid aan te nemen. Ik zie alleen maar waar mijn kennis tekort schiet, wat ik niet goed (genoeg) kan of doe. Afgelopen week moest ik zonder bandjes in het diepe zwemmen en heb ik op 1 dag bijna alle rare dingen meegemaakt die er in een huisartsenpraktijk voorbij kunnen komen. En ik heb het overleefd! 

Dat laatste is gelukkig ook gebeurd tijdens mijn laatste motorrijles. Het scheelde maar heel weinig of ik had hier nu niet gezeten. Ik moest van mezelf doorzetten, ook al vroeg ik me al een hele poos af of ik het wel echt zo leuk vond. Het lijstje wat ik zeker niet zou doen als ik m’n rijbewijs zou hebben, werd ook steeds langer…
Wat er donderdagochtend precies misging weet ik niet, maar ik verloor de controle en motor ging er met mij vandoor. Gelukkig liep het goed af, ik heb alleen een blauwe knie.
’s Nachts schrok ik wakker en realiseerde me ineens wat voor een zwaar en gevaarlijk ding het eigenlijk is. En hoeveel mazzel ik gehad heb en dat dit niet de eerste keer was. Ik heb besloten om er gelijk mee te stoppen, ook al sta ik vlak voor de eindstreep. Voor de veiligheid van andere weggebruikers, maar vooral voor die van mezelf, is het beter dat ik op 4 wielen rond blijf rijden.

De thee is op, de kat is ondertussen verhuisd naar de stoel naast me en ligt weer in diepe rust. Het is goed genoeg zo. Ik druk op publiceren en ga nog een poosje slapen.

Photo by Álvaro Serrano on Unsplash

 

 

1 gedachte over “‘Ga schrijven!’”

  1. Wat jammer Sas maar volg je gevoel. En dat heb je dan goed gedaan. Blijf geloven in jezelf en vertrouwen op jezelf, dan gaat het goed komen. Je bent sterk Sas, laat je niet ondermijnen ! X

    Beantwoorden

Toe maar, een reactie mag! ☺︎

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.