Lief lachend kijkt ze me aan.
Op mijn bureau staan een paar herinneringen uit mijn jeugd. Zo ook een schoolfoto van de kleuterschool. Er staat een heel lief klein meisje op met een pop in haar armen. En ook een vaasje met fresia’s op de tafel voor haar. Ik heb altijd een hekel aan die bloemen gehad. Misschien moet ik ze weer eens kopen.
Ik glimlach, want ineens realiseer ik me dat ik haar weer herken en dat ze nog steeds lief is. Echt een schatje. Ik heb een gevoel van weemoed naar haar. Het is zo jammer dat ik haar, als dat lieve lachende meisje, zolang kwijt geweest ben. En dat ik die foto al zolang heb en hem nooit zo gezien heb.
Waarschijnlijk net zoals al die goedbedoelde woorden die ik al die tijd maar niet kon begrijpen. Omdat ik de taal waarmee ze verteld werden gewoon niet kon begrijpen. Tot het kwartje viel.
Het blijft grappig hoe ik toch elke dag weer tot inzichten kom terwijl ik mijn 3 pagina’s aan het schrijven ben. Ik bedacht me net namelijk dat ik ook verder moet met mijn blog. Gewoon doen, niet afwachten tot ik weer voldoende moed heb verzameld, het perfecte onderwerp bedacht heb en alle inzichten daarin verwerkt heb. Nee, gewoon de woorden van mijn hart opschrijven en delen. Ergens ter wereld is er misschien wel iemand die het leest en er uithaalt waar hij of zij naar op zoek was. Antwoorden, helende woorden, inzichten. Zelfs mijn moeder zegt dat ze er nog een boel van kan leren en durft dat zelfs openbaar te delen.
Het zijn mijn gedachten, hersenspinsels en inzichten. Mijn woorden van wat ik van anderen geleerd heb. Ik geef het stokje weer op mijn manier door en ik kan dat net zo goed als ieder ander. Omdat ik het wil en niet omdat het moet.
‘Ga maar’. Doorbreek de grenzen van je angst en treedt buiten je comfortzone door moedig in je eigen kracht te gaan staan. Volg je unieke pad en ga gewoon door. Je weet het eigenlijk al, je hoeft niet meer te twijfelen.
Dank je wel lief klein meisje met je lieve lach. Ik hou van jou en ik ben trots op je. Fijn dat je er weer bent!
❤️