Vandaag is het dag 2 van de Open je hart Journal van de Creative Writing Club van Christa Krommenhoek. Ik volg bij haar een hele leuke schrijfcursus en werd uitgenodigd voor deze uitdaging. Het is de bedoeling om 5 dagen lang op een creatieve manier te werken met de woorden van je hart. Met recht een uitdaging voor mij, want dit is wat er vanmorgen gebeurde.
Christa geeft voor vandaag 3 mogelijkheden om de woorden van je hart te laten spreken. Omdat ik in paniek raak, begin ik met al mijn gedachten op te schrijven in mijn Morning Pages. Om mezelf tot rust te laten komen en dat lukt. Vanmiddag heb ik besloten om deze pagina’s als blog te delen. Alles achter elkaar, precies zoals ik ze opgeschreven heb.
De woorden van mijn hart
Vandaag staan de ‘Woorden van mijn Hart’ op het programma en ik raak in paniek, mijn keel draait op slot, tranen zitten hoog en m’n hoofd en oren suizen vervaarlijk. Ik probeer de brok weg te slikken, maar het lukt niet. Ik kan het niet, ik heb geen woorden van m’n hart, alleen maar gedachten die hetzelfde riedeltje blijven dreunen. ‘Je kan het niet, je verkondigt onzin, je kan alleen maar kopiëren, verzin zelf eens wat!’ Een Piposessie van Christa, zou dat me helpen? Kan ik mezelf dan misschien wel echt vinden? Of is het weer een volgende poging om me weg te krijgen van de waarheid? Die ik toch nooit vind, omdat ik alleen maar kan denken en niet kan luisteren. Weer iets waar ik vol goede moed aan begin, maar toch nooit afmaak. Waar ben ik? Wie ben ik? Letterlijk gezien is dat niet moeilijk, want ik schrijf dit. Maar waar zit ik echt? Het voelt alsof ik net weer in volle vaart de doodlopende weg richting put ingeslagen ben. Komt er nog een afslag? Waarom wéét ik het gewoon niet? Ik word hier zo moedeloos van. Ik twijfel weer aan alles en vooral aan mezelf. Hoe kan dat nu, ik weet nu toch hoe het moet? Lief zijn voor jezelf, met zelfcompassie, je bent goed zoals je bent, je doet het goed, etc. Maar zelfs omdraaien helpt nu even niet.
HELLUP!!
Ik word gek van m’n hoofd, ik wil rust. Geen paniek, gezanik en gezeur van m’n gedachten. Wat jullie zeggen/denken is helemaal niet waar!!! Maar hoe kan ik m’n eigen waarheid nou vinden als jullie maar blijven drammen! Dat ik wel kan denken dat ik goed bezig ben, maar dat jullie toch altijd in control blijven om ervoor te zorgen dat ik nooit echt mezelf zal vinden. Ergens wel gemakkelijk, want misschien ben ik wel gewoon een heel raar type dat inderdaad maar doet alsof en wil ik dat helemaal niet zijn! Waarom duw ik mezelf toch elke keer weer terug in dat zwarte gat? Ik wil eruit en gewoon mezelf zijn, maar wie ben ik?
Het opschrijven en overtypen van deze woordenstorm helpt me om weer tot rust te komen.
Ik weet dat dit mijn weg is, maar ik vind het nog steeds heel moeilijk om mijn hart meer te vertrouwen dan mijn hoofd. En dat mijn innerlijke kompas alleen richting geeft, geen antwoorden. Maar dat ik, hoe dichter ik bij huis kom, steeds beter de juiste weg zal vinden. Dat is me namelijk beloofd.
Elke dag een stapje…
Photo by Barby Dalbosco on Unsplash